Obecnie z wampirami mamy styczność poprzez wszelakie filmy, których z każdym rokiem jest coraz więcej. Kultowym filmem nawiązującym do powyższej tematyki jest „Dracula” w reżyserii Francisa Forda Coppoli, gdzie spotykamy się z tradycyjnym wampirem z wierzeń słowiańskich. W filmie „Blade wieczny łowca” Wesley Snipes wciela się w rolę pół wampira pół człowieka, który może poruszać się za dnia, a forma wampiryzmu jest tu przyrównana do choroby DNA. Saga filmów „Zmierzch” oferuje nam wampira niezwyciężonego, którego nawet promienie słoneczne się nie imają. Oglądając powyższe filmy nigdy się nie zastanawiam skąd pochodzi wampir, jak naprawdę wygląda i od kiedy jest przekazywany w naszych wierzeniach?
Wampiry prawdopodobnie przywędrowały do naszej kultury w podaniach słowiańskich, gdzie funkcjonowały jako wąpierz. Wpływem na owe wierzenia mogło być przejście na chrześcijanizm i zaprzestanie całopalenia zwłok. Ze względu finansowych często na starej mogile chowano inne osoby bez stawiania oznaczeń, co wymogło na ludności większe zaciekawienie w obrządkach anty-wampirycznych tj. odcinanie głowy i kończyn, przebijaniem serca oraz przywalaniem głowy i ciała ciężkim kamieniem. W tym okresie powstał zwyczaj rzucania kwiatów na grób, co miało zapewnić, że dusza która nie chce udać się w zaświaty pozostanie w miejscu pochówku. Innym wpływem na rozwój wierzeń ludowych była słabo rozwinięta medycyna. Oprócz chorób genetycznych tj. porfiria, schizofrenia,karłowatość czy gigantyzm również niektóre cechy naturalne(zajęcza warga, rude włosy itp.) budziły wątpliwość ludności wiejskiej. Dzięki obecnej medycynie jesteśmy wstanie wyjaśnić wiele zjawisk, które w średniowieczu uznawane zostały za objaw wampiryzmu. Wyrastające długie kły to nic innego jak objaw choroby zwanej dysplazją ektodermalną, gdzie wszystkie zęby są krótkie i tępe, a na ich tle kły wydają się długie. Ślady po ugryzieniu wampira można zinterpretować jako pęcherzycę zwykłą czyli chorobę skóry wywołującą na ciele małe ranki. Tych przykładów można przytaczać bez liku lecz średniowieczna nauka nie była na to jeszcze gotowa. Wydawałoby się, że następne epoki, a szczególnie Oświecenie powinny zmienić ten stan rzeczy. W tych czasach świat starał się wyperswadować wierzenia ludowe za pomocą nauki. Uznano, że szczególnie nawiedzanymi miejscami przez wampiry są tereny Węgier, Rumunii i krajów słowiańskich. Powstało w tym czasie szereg dzieł traktujących o wampirach. Jednym z nich było „Rozprawa o pojawianiu się duchów i wampirów lub Zmartwychwstałych na Węgrzech, Morawach itd…” napisana przez opata Senones Augustina Calmeta. Innym artykułem z 1732 roku był raport „Visum et repertum” sporządzony w Belgradzie na zlecenie Arcyksiężnej Austrii, Elżbiety Krystyny Welf, który powstała ze względu na niepokój ludności związany z wampiryzmem.
Romantyzm zapoczątkował rozwój literackiego wampira, ze względu, że w tym okresie mocno nawiązywano do podań ludowych. Znana powieść Brama Stokera pt. „Drakula” powstała w 1897 roku. Do obecnych czasu powstało setki utworów epickich i lirycznych, filmów, które nawiązują do legend o wampirach. Innym przejawem drugiej młodości ludowego mitu jest powstanie subkultury na bazie wampiryzmu. Są to ludzie, którzy obsesyjnie czytają wszelkie książki na temat wampirów, a kończąc na spożywaniu krwi. Istnieją różne stowarzyszenia, które skupiają ludzi „będących wampirami” np. HVL(Human Live Vampire), które traktują wampiryzm jako cześć ludzkiej natury. Pewna cześć osób również jest powiązana z satanizmem skupiając się w wielu różnych sektach, gdzie należy przejść inicjację związaną z orgiami na których pije się ludzką krew. Jednym ze sposobów, który zachęca do wstąpienia do sekty wampirów jest wytłumaczenie że 52% prawdziwych wampirów zostało opuszczonych przez swoich ojców w młodym wieku. Taka interpretacja powoduje, że najbardziej podatnym społeczeństwem na ową subkulturę są amerykanie, u których ponad 30% społeczeństwa wierzy w wampiry. Ludzie ze względu na postępującą dehumanizację społeczeństwa coraz częściej uciekają do marzeń o wampirze, z którym można wejść w wieczną romantyczną miłość.